De tijd vliegt, en ik ook bijna...

En zo ging de reis weer verder, vanaf Noor eerst een uur met de metro naar het treinstation waar je meteen de grens met Maleisie oversteekt, en dus door beide douanes gaat. Ook in de rest van Azie was te merken dat het einde van de ramadan wed gevierd tijdens Hari Raya Aidil Fitri, een nationale feestdag(en), mijn trein zat vol met families die een weekend weg zijn geweest en naast me komt een man zitten die op familie bezoek is geweest en nu weer op weg naar huis was. Het is vaak leuk om met een local te praten, maar het engels van deze man was niet zo heel duidelijk en hij bleef maar doorgaan over hoeveel geld ik wel niet moest hebben om hier te zijn, waar ik een beetje een ongemakkelijk gevoel van kreeg. Toen er een ander blank meisje langsliep, vroeg hij aan mij waar ze vandaan kwam, dat moest ik namelijk wel weten omdat ze dezelfde kleur had, zo dacht hij. In de rijen voor me zaten twee Maleisische families die een karaoke show van Justin Bieber aan het houden waren, niet echt iets om bij in te haken, maar wel prettige afleiding. Na een rit van 7 uur waren we in Kuala Lumpur waar ik twee uur moest wachten en toen meteen doorging met de nachttrein naar Butterworth, aan de westkust van Maleisie, waar de ferry naar Penang vertrekt. Penang is een redelijk groot eiland en Georgetown is de enige echte stad op het eiland en deze twee worden dan ook wel eens door elkaar gebruikt, zoals Amerikanen denken dat Amsterdam Nederland is, maar in dit geval klopt het wel.

Georgetown staat op de UNESCO erfgoedlijst, na deze reis kan ik weer behoorlijk een aantal UNESCO plekken afvinken. Het is een leuke stad, veel charme en genoeg bezienswaardigheden. Als je rondloopt zie je echt een mix van de aziatische en koloniale bouwstijl, mooie gebouwen en tempels naast elkaar. Maar waar het in Georgetown echt om te doen is, is het eten. Het is hier echt food heaven, al het goede van de verschillende aziatische keukens hebben ze hier bij elkaar. In mijn guesthouse kreeg ik een kaart van de stad en een kaart die Georgetown Foord Trail heet, met een plattegrond met alleen maar restaurants, opgesplitst in de verschillende specialiteiten. Andere 'backpackers' die ik sprak zeiden zelfs dat ze speciaal (alleen?) voor het eten hier naar toe waren gekomen, prima reden wel! Ik doe dan ook maar braaf mee en probeer zoveel mogelijk af te vinken en nieuwe dingen te proberen: een bord hokkien mee, een soort garnalen noedel soep kost ongeveer 65 cent, dus als je het niet lekker vindt zoek je gewoon iets anders uit. Gelukkig vind ik tot nu toe alles fantastich lekker!
Het was zo warm dat ik tussen het sightseeing door elke keer even terug kom in mijn guesthouse of het winkelcentrum in duik voor een beetje air conditioning, op deze manier heb ik alleen lang niet alles gezien in 4 dagen... Wel ben ik een dagje naar het national park geweest, waar ik een mooie wandeling van een paar uur heb gemaakt. Het was niet het allerbeste idee om dit op m'n slippers te doen, ik en m'n slippers ja..., maar het was wel de moeite! Op een van de strandjes waar ik langs kwam, liep een hond, die toen ik verder liep ineens naast me kwam lopen en niet meer weg te sturen was. Wat moest ik hier nou weer mee, zag mezelf al een rabies prik halen, maar het bleek een soort Lassie te zijn die mij de weg wilde wijzen, elke keer een stuk vooruit rende en dan achterom keek of ik er nog wel aankwam. Onderweg wees hij (of zij?) me ook nog op alle andere dieren, door hard te blaffen naar hagedissen die het pad overstaken of naar de apen die hij eerder dan ik in de bomen zag! Aan het eind van de wandeling heb ik hem/haar maar getrakteerd op een glaasje water.

Na een paar dagen in Penang was het tijd voor m'n volgende treinrit, naar Chumphon in Thailand om vanaf daar de boot naar Koh Tao te pakken. De trein vertrok om 14.30 s middags en zou om 3 uur snachts aankomen. Omdat ik bang was dat ik niet op tijd wakker zou worden gemaakt had ik zelf ook mn wekker gezet, wat er op neerkwam dat ik 2 uur lang in het donker zat te staren en elke keer dat we stopten me afvroeg of dit het station was tot we dan ook echt in Chumphon waren, op mijn klok om 4 uur, dusnaar mijn idee met een uur vertraging. Ik was alleen even vergeten dat er een uur tijdsverschil is, dus dat we keurig om 3 uur op het station waren, wat ook betekende dat ik 3 uur lang op een zo goed als verlaten station op de bus naar de haven moest wachten. Gelukkig kwamen er langzaam aan wat meer mensen aan en werd ik al snel gezelschap gehouden door een frans meisje, met wie ik de week die volgde Koh Tao heb verkend. Na het duiken op de Gili's was ik zo enthousiast dat ik op Koh Tao, een eiland met ongeveer 50 duikscholen, maar meteen de vervolgcursus heb gedaan. Na o.a. een nachtduik (in t donker), een duik bij een scheepswrak en een diepe duik mag ik mezelf nu een advanced diver noemen, klinkt wel aardig! Na een paar dagen duiken en mooi weer begon het zowaar te regenen, gelukkig was de world rugby cup net begonnen, en ben ik ondertussen dus weer wat sportkennis rijker. Ik vond het eigenlijk vooral heel leuk omdat de sfeer heel erg leek op ons WK voetbal, met een glas bier in je hand tegen de tv schreeuwen, en er een paar leuke mannen in korte broekjes in close up in beeld kwamen. Gaelle en ik hebben ons zo wel een paar dagen vermaakt, tot gelukkig de zon zich weer liet zien. Uiteindelijk ben ik op Koh Tao een beetje de tijd vergeten, en voor ik het goed en wel in de gaten had was ik al 1,5 week op dit eiland. Tijd om mezelf los te trekken en nog een bestemming te zoeken voor ik terugging naar Singapore.

Mijn vorige reis was ik geeindigd op de perhentian islands, dit lag ook nu min of meer op mijn route naar beneden en omdat je daar heel mooi kan duiken (ja, ik heb de smaak te pakken) had ik m'n volgende trein naar de grens van Thailand geboekt om vanaf daar met de bus, taxi en boot na ongeveer 27 uur op Perhentian Kecil aan te komen. Het was een lange maar ook wel een bijzondere reis. Het uitzicht vanaf de trein was fantastisch met palmbomen, bergen en olifanten zodat ik niet eens aan m'n zorgvuldig opgespaarde boek toe kwam. Een wat oudere man kwam tegenover me zitten en begon heel vriendelijk een gesprek "where do you come from?", toen ik hem antwoord gaf keek hij me alleen een beetje wazig aan en liet ie me zijn engelse lesboek zien, veel verder dan de vraag stellen was hij blijkbaar nog niet en zo vriendelijk het gesprek begon zo snel eindigde het ook weer. Eenmaal op de eindbestemming van de trein moest ik op zoek naar de grensovergang, ergens op een brug kreeg ik een stempel dat ik Thailand uitging en een banaan aangeboden, een stukje verder op de brug is dan de grens van Maleisie, waar het verboden is om fruit mee te nemen en ik erg blij was dat ik de banaan had laten liggen. Ik had gehoord dat ik vanaf daar de bus kon pakken, er was alleen geen bushalte te bekennen en geen Malei die echt engels sprak, dus op goed geluk naast iemand gaan staan die alleen maar Kota Baru zei, waar ik ook heen moest. Daar aangekomen nog een stukje met de taxi, om net de boot te missen en nog 2 uur kon wachten maar gelukkig wel wat aanspraak van de mensen die daar werkten. Ze hadden, net als veel andere locals, een mengeling van verbazing en bewondering als je vertelt dat je in je eentje op reis bent, en ze zijn vooral heel nieuwsgierig. Gelukkig zijn de meesten lokale mensen die ik onderweg tegen ben gekomen op deze manier vriendelijk, waar je ook wel verhalen hoort dat vrouwen die alleen op reis zijn op een meer vervelende manier worden benaderd en zelfs een nep trouwring dragen om dit te voorkomen.
Op Perhentian island stond mijn bungalowtje, met zicht op zee voor me klaar en ben ik na een visje van de barbeque snel in slaap gevallen. Hier heb ik ook weer hele mooie duiken gemaakt, weer ander soort koraal en met vissen die ik nog niet eerder had gezien. Met het strand en de zee voor de deur, de bbq aan heb ik nog een paar dagen genoten van dit kleine paradijsje.

En met een fantastisch uitzicht op de skyline van Singapore zit ik nu weer op de 28e verdieping in het appartement van Noor en Jorn voor een laatste update.
Over 12 uur zit ik in het vliegtuig, via Frankfurt naar Schiphol en zijn er drie maanden voorbij gevlogen. Drie maanden met zoveel indrukken en ervaringen dat ik er gelukkig nog wel even op kan teren als ik straks thuis ben. Na een kleine cultuurshock in het hectische Hanoi, via een paar van de mooiste plekjes in Azie steeds meer in het ritme gekomen, en vind ik het nu nog even een gek idee om straks weer in een heel ander ritme te komen thuis. Gelukkig heb ik ook veel zin om iedereen weer te zien, in een bruine boterham met echte kaas en een glas wijn!
Tot snel...